quieto

  • 121estar — (Del lat. stare.) ► verbo intransitivo/ pronominal 1 Encontrarse una persona o una cosa en un lugar, una situación o una condición: ■ el niño está en el colegio; el libro estaba sobre la mesa; ya estamos cerca de la ciudad. ► verbo intransitivo 2 …

    Enciclopedia Universal

  • 122plácido — (Del lat. placidus.) ► adjetivo 1 Que no tiende a irritarse, enfadarse o alterarse: ■ su hermano es un chico plácido. SINÓNIMO tranquilo ANTÓNIMO inquieto 2 Que es agradable o está exento de cualquier violencia o brusquedad: ■ mar plácido; tarde… …

    Enciclopedia Universal

  • 123pobre — (Del lat. pauper, eris.) ► adjetivo/ sustantivo masculino femenino 1 Que no tiene lo necesario para vivir: ■ cada vez hay más pobres en las grandes ciudades y en sus áreas metropolitanas . SINÓNIMO indigente necesitado ► adjetivo 2 Que tiene poco …

    Enciclopedia Universal

  • 124quiescente — ► adjetivo Que puede moverse pero está en fase o estado de reposo. * * * quiescente. (Del lat. quiescens, entis). adj. Que está quieto pudiendo tener movimiento propio. * * * ► adjetivo Que está quieto, pudiendo tener movimiento propio …

    Enciclopedia Universal

  • 125quietud — (Derivado del lat. quietus, quieto.) ► sustantivo femenino 1 Falta de movimiento. 2 Estado de tranquilidad y reposo. SINÓNIMO calma sosiego ANTÓNIMO nerviosismo * * * quietud (del lat. «quietūdo»; «Alterar, Perturbar, Turbar») f. Carencia de… …

    Enciclopedia Universal

  • 126sentado — ► adjetivo 1 Que se comporta con reflexión y sensatez. SINÓNIMO sensato FRASEOLOGÍA dar por sentado Considerar que una cosa está fuera de duda o de discusión: ■ da por sentado que obtendrá el trabajo . esperar sentado …

    Enciclopedia Universal

  • 127trincar — I (Del cat. trencar, romper.) ► verbo transitivo Partir una cosa dura con golpes. SE CONJUGA COMO sacar II (De origen incierto.) ► verbo transitivo 1 Atar una cosa con fuerza. 2 Sujetar a una persona por los brazos o las manos para inmovilizarla …

    Enciclopedia Universal

  • 128PERDA, a PERDO — qui perdit vel Perditor, Graece φθορεὺς, apud Treb. Pollionem in Trig. Tyrannis, c. 18. Aureolus. Quietum Macriani filium, quem perdam suum esse dicebat. Ubi prius legebatur proedam. Sed Palatinus liber planis et min8me dubiosis literis exaratum… …

    Hofmann J. Lexicon universale